Zespół pałacowo-parkowy z ruinami pałacu Szembeków z XVIII wieku jest miejscem, które warto odwiedzić. Pałac jest budowlą rokokowo-klasycystyczną pochodząca z drugiej połowy XVIII wieku. Pałac został spalony w styczniu 1945 roku. Nie przywrócono mu dawnej świetności, obecnie nieco zaniedbany, ma formę zabytkowej ruiny. Pałac otoczony jest rozległym parkiem dworskim z XIX wieku uznanym za zabytek przyrody w roku 1947. Ma on powierzchnię ok. 4 ha. Obok pojedynczych gatunków drzew egzotycznych zachowały się w nim także okazowe dęby, buki, graby, lipy i klony. Jest także sosna wejmutka, platan klonolistny, tulipanowiec amerykański oraz miłorząb japoński. Park otoczony jest aleją grabową i kasztanowo-lipową. W parku znajduje się mauzoleum rodziny Szembeków z 1921 roku zaprojektowane przez T. Stryjeńskiego, mające formę murowanej kaplicy, z ciekawym posągiem Matki Boskiej unoszącej ku górze Dzieciątko. W pobliżu znajduje się grota ze studnią, a w rejonie folwarku kamienna „mogiła” z żeliwnym krzyżem. W parku istniała też niegdyś sztuczna grota z posągiem Neptuna. Opuszczając ruiny pałacu przejeżdżamy obok dawnych zabudowań folwarcznych. Powyżej pałacu, przy tzw. Czarnej Alei stoją olbrzymie dęby, liczące ok. 600 lat. Największy z nich nazywany jest też Alwerniańskim Bartkiem. Rośnie w parku dworskim, przy rozwidleniu dróg w kierunku szkoły i przysiółka Potok. Jego pień grubością niewiele zaledwie ustępuje słynnemu Bartkowi, wynosi ponad 600 cm. Niektóre konary mają grubość co najmniej metra.
